บทที่3

บ้านตระกูลลี่

“ มากันแล้วรึ “ ท่านลุงลี่เอ่ยถามทันทีที่เห็นทั้งสองคนเดินมาถึง

“ ก็ใช่น่ะสิตาแก่ แล้วนี่เจ้าจะออกไปไหน “ ท่านป้าเอ่ยถามท่านลุงอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่านลุงหิ้วตะกร้าสะภายใส่หลังทำท่าเหมือนเตรียมจะออกไปไหน

“ ข้าก็กำลังจะออกไปล่าสัตว์น่ะสิ “

ในขณะที่ท่านลุงท่านป้าคุยกันเธอก็กวาดสายตาสำรวจภายนอกของบ้านอยู่ บ้านดินธรรมดาจะว่าเก่าก็เก่าแต่ก็ไม่ถือว่าเก่ามาก ส่วนความสะอาดนางก็ถือว่ามีความสะอาด และเป็นระเบียบมาก เธอกวาดสายตาสำรวจไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท่านลุงกับท่านป้าคุยกันเสร็จ

“ เจ้าก็พานังหนูเมิ่งเข้าบ้านไปก่อนเถอะ “ ท่านลุงรีบเอ่ยบอกท่านป้า

“ ได้ๆ ป่ะนางหนูเมิ่งเราเข้าบ้านกันเถอะ”

หลังจากพูดจบท่านป้าลี่ก็เดินพาเธอเข้ามาในบ้านของท่านทันที

“ บ้านนี้มี2ห้องนอน ป้ากับตาแก่นอนห้องนี้ ส่วนเจ้านอนห้องนี้ก็แล้วกัน ส่วนนี่จะเป็นห้องครัว ห้องโถง ห้องเก็บเสบียงจะอยู่ด้านหลังบ้าน ตอนนี้เจ้าก็นำของเข้าห้องไปเก็บไปพักผ่อนก่อนเถิด “

“ เจ้าค่ะท่านป้า “ จูเมิ่งฮวาเอ่ยจบเธอก็เดินเข้าห้อง ห้องที่เธอนอนนั้นไม่เล็กไม่ใหญ่มาก มีขนาดปานกลาง มีเตียงเตาเธอจึงนำที่นอนท็อปเปอร์ออกมาปูทับที่นอนเก่าที่ปูไว้อยู่ หมอน1ใบ ผ้าห่มหนาอีก1ผืน นำตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วนำเสื้อผ้ามาใส่ตู้ไว้อีก3-4 ตัว นำผ้าม่านออกมาติดตรงหน้าต่าง นำโต๊ะมาว่างข้างเตียงเตา นำไฟตั้งโต๊ะ (เป็นแบบใส่ถ่าน) มาวาง แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วแหละมั้ง

เมื่อจัดห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงออกไปช่วยท่านป้าเตรียมข้าวเย็น เพราะนี่ก็ยามเซิน (15:00-16:59 น.) แล้ว

“ ท่านป้าเจ้าคะ มีอันใดให้ข้าช่วยไหมเจ้าคะ “ เมิ่งฮวาเอี้ยวตัวเกาะขอบประตูห้องครัวแล้วกล่าวถามท่านป้า

“ อ้าวอาเมิ่งมานี่สิ มาช่วยป้าเตรียมกับข้าวสำหรับมื้อค่ำก็แล้วกัน “ ท่านป้าเอ่ยพร้อมกับกวักมือเรียก

“ ได้เจ้าค่ะ “

หลังจากที่เธอเข้าครัวมาเธอก็เห็นเครื่องปรุงอันน้อยนิด มีแค่ผักป่ากับผักที่ปลูก เนื้อสัตว์นั้นเรียกว่าไม่มีให้นางเห็นเลย

“ ท่านป้าเจ้าคะ อาหารมื้อค่ำนี้ให้ข้าเป็นคนทำเถอะเจ้าค่ะ “ เมิ่งฮวาที่เห็นแบบนั้นแล้วก็รีบเอ่ยอาสาเป็นคนทำอาหาร

“เอ๋… เจ้าทำอาหารเป็นด้วยหรือ” ท่านป้ากล่าวถามออกมาด้วยความคลางแคลงใจ

“ข้าพอที่จะทำเป็นบ้างเจ้าค่ะ ให้ข้าเป็นคนทำเถิดเจ้าค่ะ”

“ ได้ๆ เดี๋ยวป้าไปเอาอาหารให้ไก่ก่อน ถ้าอย่างนั้นอาเมิ่งเจ้าก็ทำอาหารมื้อค่ำเถอะ “

“ เจ้าค่ะ “

พอเข้าครัวเธอจึงนำเครื่องปรุงต่างๆ มาเทใส่กระปุก นำซอสหอยนางรม น้ำปลา ไข่ไก่ ไข่เป็ด เนื้อหมูออกมาจัดให้เป็นระเบียบเผื่อท่านป้าจะทำอาหารจะได้ใช้สะดวก

ซึ่งวันนี้เธอจะทำหมูแดง ผัดกวางตุ้ง ติ่มซำ ซุปเสฉวนทะเล เมื่อคิดเมนูได้จึงเริ่มลงมือทำทันที

กลิ่นอาหารของเธอนั้นลอยตามลมไปทำให้คนที่ได้กลิ่นอดที่จะโอดครวญไม่ได้ ยิ่งบ้านข้างๆ นั้นหิวจนท้องกริ่ว แทบจะทนไม่ไหว ป้าลี่ก็ถึงกับเดินตามกลิ่นอาหารมา

“ โอ้ อาเมิ่งเจ้าทำอะไร ทำไมถึงได้หอมขนาดนี้ “

“ ข้าทำหลายอย่างเลยเจ้าค่ะมีหมูแดง ผัดกวางตุ้ง ติ่มซำ ซุปเสฉวนทะเลเจ้าค่ะ “ เมิ่งฮวาตอบอย่างฉะฉาน แต่คนฟังนี่นั้นตะลึงงันไปเรียบร้อยแล้ว

“ ทำไมหลายอย่างนักเล่า แต่เอ๋… เจ้ามีเนื้อสัตว์ด้วยหรือ ข้าจำได้ว่าบ้านข้าไม่มีเนื้อสัตว์นี่นา” ท่านป้ากล่าวถาม พร้อมกับเอ่ยกับตัวเอง

“ เจ้าค่ะ ข้านำออกมาจากนี่เจ้าค่ะ ข้างในนั้นข้าซื้อตุนไว้หลายอย่างเลยเจ้าค่ะ “ พูดจบเธอก็ชี้ที่แหวนให้ดู

“ อั้ยโย่ว! เป็นอย่างนี้นี่เอง “ ป้าลี่พยักหน้ารับรู้ คราแรกที่เห็นเมิ่งฮวาครั้งแรกนางก็คิดว่าเป็นแค่คนที่ร่ำรวยที่บ้านโดนดักปล้น แต่หลังจากที่เห็นแหวนมิติแล้วนางก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ แล้วเดินไปหยิบอาหารที่เมิ่งฮวาทำเสร็จแล้วมาขึ้นโต๊ะรอทานมื้อค่ำ

ยามโหย่ว (17:00-18:59 น.) หลังจากที่รอท่านลุงกันอยู่ ไม่นานท่านลุงก็กลับมาถึงบ้าน

“กลับมาแล้วหรือตาแก่ ได้อะไรมาหรือไม่เล่า” ท่านป้าเอ่ยทักท่านลุง

“เฮ้อ… ไม่ได้อะไรมาเลย สงสัยพรุ่งนี้ข้าคงต้องเข้าป่าลึกกว่านี้อีกสักหน่อย แต่หืม กลิ่นหอมอะไรหรือ ข้าได้กลิ่นหอมเหมือนเนื้อสัตว์เลย” ท่านลุงเอ่ยตอบ พร้อมกับถามออกไป

“มันจะอันตรายเกินไปหรือไม่ตาแก่ กลิ่นอาหารอาเมิ่งเป็นคนทำ เจ้ารีบไปล้างเนื้อล้างตัวแล้วมากินเถิด”

“ชั่งเรื่องนั้นก่อนเถิด เดี๋ยวข้าไปล้างเนื้อล้างตัวประเดี๋ยวเดียว”

หลังจากนั้นทุกคนก็พากันมานั่งกินข้าวมื้อเย็นแสนพิเศษ สำหรับเมิ่งฮวานั้นการกินเนื้อไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดเพราะที่ที่นางจากมานั้นไม่ได้ขาดแคลนเนื้อสัตว์ หรือขาดแคลนอาหารอย่างคนที่นี่… แต่สำหรับท่านลุงกับท่านป้านั้นไม่ใช่ การที่มื้อนี้คนทั้งคู่ได้กินอาหารที่มีเนื้อสัตว์ หรือเรียกว่าอาหารจานเนื้อที่มีรสชาติที่แสนอร่อยแบบนี้นั้นหาได้ยากยิ่ง ตั้งแต่เกิดมาจนอายุขนาดนี้แล้วเรียกได้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้กินอาหารจานเนื้อที่แสนอร่อยแบบนี้ครั้งแรก

เมิ่งฮวาเห็นท่านลุงกับท่านป้าที่ไม่ค่อยกล้าคีบเนื้อสัตว์ในจาน จึงใช้ตะเกียบคีบเนื้อสัตว์ใส่ถ้วยให้ท่านลุงกับท่านป้า

“กินเยอะๆ นะเจ้าคะท่านลุง ท่านป้า” เมิ่งฮวากล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส

“ขะ… ขอบใจมากอาเมิ่ง เจ้าอย่ามัวแต่ห่วงตาแก่กับป้าเลย เจ้าก็กินให้เยอะๆ ” ท่านป้าเอ่ยทั้งที่ภายในดวงตามีน้ำกลิ้งกลอกอยู่

“จริงอย่างที่ยายแก่พูด พวกข้าแก่แล้วเจ้าไม่ต้องทำอาหารจานเนื้อมากขนาดนี้ก็ได้คราวหน้าน่ะ หากเจ้าจะทำก็เก็บไว้ทำกินเองเถิด”

“ชีวิตข้าไม่มีใครอีกต่อไปแล้ว อีกทั้งท่านลุงท่านป้ายังคอยช่วยเหลือข้าคนที่เพิ่งเจอเพียงครั้งเดียวขนาดนี้ ข้าก็จะตอบแทนท่านลุงกับท่านป้าเองเจ้าค่ะ พวกท่านอย่าคิดมากอันใดไปเลยเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจทำทุกอย่าง”

“ได้ได้ ยายแก่เช่นข้า กับตาแก่รับรู้ความกตัญญูของเจ้า” ท่านป้าพยักหน้ารับด้วยความซาบซึ้งใจ

“เช่นนั้นพวกท่านก็กินเยอะๆ นะเจ้าคะ ตลอดเวลาที่ข้าต้องอยู่ที่นี่ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบการทำอาหารในแต่ละมื้อให้ท่านลุงกับท่านป้าเองเจ้าค่ะ”

“ได้ได้ เอาตามที่เจ้าว่าเถิด ตาแก่กับยายแก่อย่างพวกข้าไม่เถียงเจ้าแล้ว” ท่านลุงเอ่ยตอบกลับ

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งกินข้าวกันต่อจนจบอาหารมื้อค่ำ เมื่อทั้งสามคนกินข้าวเสร็จท่านป้าก็เอ่ยปากอาสาเป็นคนเก็บถ้วยชามอาหารไปล้าง ไม่ยอมให้เมิ่งฮวาไปล้างเนื่องจากนางเป็นคนรับผิดชอบทำอาหารแล้ว เมิ่งฮวาจึงได้แต่จำใจยอมให้ท่านป้านำถ้วยชามอาหารไปล้าง ส่วนนางก็เดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมจะอาบน้ำพักผ่อน

…เมื่อเมิ่งฮวานำสบู่ แปรงสีฟันยาสีฟันเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ ผ่านไป1เค่อ [15นาที] เมิ่งฮวาก็อาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดหมดจดแล้วก็แต่งตัวแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไปทันที

“เสี่ยวเปา ตอนนี้ในมิติตอนนี้ข้ามีตำลึงเงินเหลือเท่าใดหรือ” เมื่อหย่อนกายนอนบนตั่งเตียงเรียบร้อย เยว่อิงก็เอ่ยถามระบบออกมา

[694,000 ตำลึงทองขอรับ] ทันที่ที่ในยินคำตอบจากเสี่ยวเปาที่มาจากในหัวเมิ่งฮวาก็ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะต่อให้นางไม่ทำงานนางก็ยังมีกินอย่างไม่ขัดสน หรือลำบากเนื่องจากของต่างๆ ที่นางซื้อมาเก็บไว้เตรียมใส่มาในมิติอย่างเยอะแยะมากมาย ไหนจะเงินตำลึงทองมากมายนี่อีก นี่แหละชีวิตที่เมิ่งฮวาใฝ่ฝัน ชีวิตนี้ข้าจะมีชีวิตบนกองเงินกองทองให้มีความสุขที่สุดเลย หึหึ!